डियर जिंदगी-Marathi story

डियर जिंदगी च्या आवारात सकाळपासून धावपळ सुरु होती. पद्मजाताईच्या आवडत्या अबोलीचे गजरे वातावरणातील प्रफुल्लता वाढवत होते. आवारात असलेले अंगण रांगोळीने सुशोभित करण्यात आले. ठिपक्यांची मोठी रांगोळी आणि त्यात भरलेले मोहक रंग.पद्मजाताईंनी लांबूनच एकवार रांगोळीकडे नजर टाकली आणि पुटपुटल्या,
असेच हाताने रंग भरुन आयुष्य रंगीत करता आले असते तर….
अहो ताई,
मागून काल्पीचा आवाज आला.
ताई तुम्ही बाहेर नका येऊ एवढ्यात.
आज surprise आहे ना तुमच्यासाठी.
अग खूप surprises दिले आयुष्याने.धक्क्यावर धक्के.
अजून कोणती surprise बाकी आहे?
झाले का पुन्हा सुरु तुमचे?
अशा बोलणार तर वल्लभ रागवेल तुम्हाला.
no tear,no fear
only zindagi dear
असे सांगतो नं तो नेहमी.
हो ग काल्पी.
मी विसरतेच मेली.
वय झाले ग बाई.विसरायला होते.
काही वय बिय झाले नाही.
नाहीतर आम्ही तुम्हाला आजी नसते का म्हंटले?
अग मी तुमच्या आजीच्याच वयाची पण म्हातारपणाचा आभास नको म्हणून वल्लभ ताई म्हणतो सगळ्या म्हाताऱ्या स्त्रियांना.आणि पुरुषांना दादा.
असे म्हणून पद्मजाताई खोखो हसायला लागल्या.
अहो ताई आताच तर उसासे टाकत होत्या आणि आता लगेच लहानमुलासारखे हसताय.
हो

हो ग काल्पी या डियर जिंदगीत आल्यापासून खरेच जिंदगी डियर वाटायला लागली बघ.

वल्लभ कधी येत आहे ग?

येईलच एवढ्यात.

त्याला जाऊन तीन महिने झाले नाही पण तुमचा वाढदिवस आहे म्हणून येत आहे.

हो ना.

तुमची कंपनी तीन महिने त्याने आणि तीन महिने तू सांभाळायची असे ठरलेय तुमचे.

हो ताई. डियर जिंदगीसाठी वेळ देता यावा म्हणून वल्लभने ठरवले असे.

वल्लभ आला,वल्लभ आला

कोणीतरी सांगत आले.

काल्पीच्या चेहऱ्यावर चमक आली.

ताई,वाढदिवसाच्या खूप शुभेच्छा

असे म्हणून वल्लभने पद्मजाताईच्या पायांना स्पर्श केला.

कितीही थांबवले तरी डोळ्यात आसवांनी दाटी केलीच.

आल्याबरोबर वल्लभचे सर्वांना सुचना देणे सुरू झाले.

डेकोरेशनचा ताबा स्वतःकडे घेतला.सोबत आणलेल्या फुग्यात हवा भरून सगळीकडे लावले.

बाहेर सगळी मंडळी जमा झाली होती.

काल्पी सजवलेल्या पद्मजाताईंना घेऊन आली.

सगळ्यांचे वाढदिवस डियर जिंदगीत ह्याच पद्धतीने होत होते.

पद्मजाताईने थरथरत्या हाताने केक कापला.

केकचा पहिला तुकडा वल्लभला भरवला.

खूप वर्षांनी त्यांचा असा वाढदिवस साजरा होत होता.

सगळ्यांनी आजच्या स्पेशल जेवणावर ताव मारला.नाच,गाणी,खेळ आटोपले आणि थकलेले सगळे झोपायला गेले. वल्लभही वापस गेला.

बाहेर फक्त पद्मजाताई आणि काल्पी होते.

रात्र बरीच झाली होती.

आभाळी चंद्र, चांदणं चमकत होते.

पण मन अस्वस्थ असले की त्या मंद प्रकाशाला उदासी व्यापून टाकते.

काल्पी तुला एक विचारु?

पद्मजाताईंनी विचारले.

विचाराना ताई.

वल्लभच्या वयात मुले एवढी मॕच्युअर्ड नसतात.

या वयात त्यांचे आयुष्य फुलपाखरासारखे असते.

मुक्त,आनंदी,हसरे.

पण वल्लभ फार वेगळा वाटतो मला.

ताई मुळातच तो फार संवेदनशील आहे. या त्याच्या वागण्याला त्याच्या गतकाळातील घटनांचे कंगोरे आहेत.

त्याच्या आईवडिलांनी केलेल्या चुकीचे प्रायश्चित घेतोय तो.

असे काय केले त्याच्या आईवडिलांनी?

वल्लभचे आजीआजोबा श्रीमंत.वल्लभच्या वडिलांना त्यांनी अमेरिकेत शिक्षण घ्यायला पाठवले.ते तिथेच सेटल झाले.आजीने साजेशी मुलगी बघून त्याचे लग्न लावून दिले.

आईबाबा दोघेही अमेरिकेत स्थायिक झाले.

पण त्यांचा डोळा इथल्या संपत्तीवर होता.आजीआजोबांना फसवून त्यांनी संपत्ती विकली आणि अमेरिकेत पोबारा केला. सगळ्या नातेवाईकांशी संबंध तोडले.त्या धक्क्यात आजोबा गेले.

आजी असहाय्य होऊन जगत होती.

एकेकाळी श्रीमंतीत जगणारी आजी कोण्यातरी नातेवाईकांच्या आश्रयाखाली राहू लागली.

वल्लभ त्याच्या काही कामासाठी भारतात आल्यावर त्याच्या योगायोगाने भेटलेल्या नातेवाईकाकडून त्याला हे सगळे समजले.

तेव्हापासून तो आजीचा शोध घेतोय.आजी ज्यांच्याघरी राहायची तिथेही तो गेला.

पण आजी त्यांच्याकडून निघून गेली होती.

डियर जिंदगी त्याने अशाच असहाय्य लोकांसाठी बनवले.

आजीचा शोधही घेत आहे तो. पण आजी नातेवाईकांकडून कधीची गेली.

आता नातेवाईकांकडे आजीचा फोटो मिळतो का ते बघत आहे तो.आजीचा शोध घेणे सोपे पडेल मग.

काय नाव होते आजीचे?

सुलभा

पद्मजाताईची शंका खरी ठरली.

त्यांना स्वप्नात आहोत कि सत्यात कळत नव्हते.